ΛΕΥΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ

To λευκό αντικείμενο του πόθου: πουκάμισο Kiton.

By George! Σχεδόν ακούς το «χρατς-χρουτς» του λευκού βαμβακερού υφάσματος,
αλλά τα πάνω κουμπιά παραμένουν ανοιχτά -το re-edit ενός κλασικού χολιγουντιανού look,
συμπληρωμένο από ένα ρολόι Omega.

 

Το λευκό πουκάμισο είναι στην πραγματικότητα ένας αριβίστας του στυλ. Αναδύθηκε από τα κατώτερα στρώματα των εσωρούχων και έφτασε σε σημείο να γίνει απαραίτητο.
Μέχρι και πριν από τον Μεσαίωνα το λευκό πουκάμισο διήγε έναν ήσυχο βίο μακριά από τα βλέμματα των πολλών, ως αντρικό εσώρουχο και νυχτικό. Ηταν συνήθως φτιαγμένο από λινό ή μετάξι, δεν είχε ούτε κολάρο ούτε μανσέτες, αλλά ένα στρίφωμα που μπορούσε να μαζευτεί, συνήθως με κορδόνι. Μετά το 1300 ραβόταν από τον πουκαμισά (το αντίστοιχο του τσαγκάρη, αν ήθελες πουκάμισο αντί για παπούτσια) και φοριόταν όπως το t-shirt, «περαστό» πάνω από το κεφάλι. Στις ανώτερες στρώσεις της ένδυσης πέρασε τον 18ο αιώνα, ενώ στα χαρακτηριστικά του προστέθηκε ο συνήθως τεράστιος γιακάς. Φυσικά, την εποχή εκείνη τα πουκάμισα δεν παράγονταν μαζικά σε εργοστάσια. Οι καλοντυμένοι τα έφτιαχναν sur mesure στον ράφτη (όπως και σήμερα), ενώ για τον πιο απλό τον άνθρωπο τα έφτιαχνε η γυναίκα του (καθόλου όπως και σήμερα).
Στα μέσα του 19ου αιώνα το λευκό πουκάμισο άρχισε να προσαρμόζεται περισσότερο στη σιλουέτα, ενώ μέχρι και το τέλος του ίδιου αιώνα θεωρούνταν δείγμα ανώτερης κοινωνικής τάξης, πλούτου και ευημερίας –πολύ απλά διότι αυτός που το φορούσε ήταν προφανές ότι δεν έκανε κάποια χειρωνακτική εργασία, η οποία θα σήμαινε πως το πουκάμισό του (και κυρίως το κολάρο του) δεν θα παρέμενε άσπρο για πολύ.

«Φορτισμένο με λάμψη και ποίηση, με ελευθερία και παρορμητικότητα, το λευκό πουκάμισο αποδεικνύεται πως έχει χιλιάδες ταυτότητες» 

(Gianfranco Ferré)

Ο Beau Brummel στην Αγγλία έκανε το λευκό πουκάμισο μια άκρως σημαντική υπόθεση, ωστόσο στην Αμερική ήταν η επικράτηση του πρακτικού πνεύματος (μιας γυναίκας, συγκεκριμένα) που άλλαξε τα πράγματα, φέρνοντας το λευκό πουκάμισο λίγο πιο κοντά στις μάζες και λύνοντας το πρόβλημα του επαρκούς καθαρισμού του, ιδίως στα πιο εμφανή σημεία του (διότι τότε ένας άντρας μπορεί να φορούσε το ίδιο πουκάμισο επί αρκετές μέρες, καθώς το πλύσιμο των ρούχων ήταν μάλλον πολυτέλεια). Σύμφωνα με έναν μύθο του αντρικού στυλ, λοιπόν, μια αγανακτισμένη σύζυγος ονόματι Hannah Montague ξήλωσε τον γιακά του άντρα της για να τον καθαρίσει και να τον φροντίσει πιο εύκολα, επανατοποθετώντας τον κατόπιν πάνω στο πουκάμισο. Ολα αυτά στην πόλη Τρόι της πολιτείας της Νέας Υόρκης, η οποία έγινε κέντρο κατασκευής υποκαμίσων με αποσπώμενο γιακά –διότι μπορεί μια γυναίκα να το σκέφτηκε πρώτη, αλλά ένας άντρας, ο επιχειρηματίας Ebenezar Brown, κατοχύρωσε την πατέντα. Την αποσπώμενη οδό ακολούθησαν και οι μανσέτες, ως το άλλο πλέον εμφανές μέρος του. Τι μας φέρνει στο σήμερα; Το πρώτο πουκάμισο με κουμπιά (εμφανίστηκε το 1971 ως κατοχυρωμένο σχέδιο της αγγλικής εταιρείας Brown, Davies & Co), ο σταθερός γιακάς (πατέντα των thirties), το νάιλον και τα κοντά μανίκια (ήρθαν μαζί με τα fifties), η τσέπη πάνω στο στήθος (προσθήκη των sixties, όταν πλέον ο συνδυασμός του λευκού πουκάμισου με γιλέκο άρχισε να γίνεται όλο και σπανιότερος). Α, και φυσικά το ανδρόγυνο –είτε με τη μορφή ενός tuxedo look του Yves Saint Laurent, είτε στην αξεπέραστη εικόνα μιας αγουροξυπνημένης ερωμένης που φορά το ολόλευκο πουκάμισο του αντικειμένου του πόθου της.

Συνέβη εις Παρισίους το 1974 -Charlotte Rampling με ανδρόγυνο look.

Matthew McConaughey με smart casual διάθεση.

Άνευ neckwear και ο Humphrey Bogart.

Κείμενο: Μαρία Παπαγρηγορίου

Πηγή: hommemagazine.gr