theXPRESSionist: Reflections

25/10/14

Reflections

Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του Μάνου πριν δυο μέρες, άκουσα ξανά έναν από τους όχι τόσο γνωστούς δίσκους του που έχω, ένα δίσκο που όμως είναι σταθμός στην δική μου μουσική παιδεία.

Μιλάω για το Reflections , μια δουλειά που η σύνθεση της από τον Μάνο έγινε στη Νέα Υόρκη το 1970 όπου ζούσε ο Χατζιδάκις από το 1966 για τους New York Rock & Roll Ensemble, ενώ τους στίχους τους έγραψαν οι ίδιοι.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν αργότερα με ελληνικό στίχο τα τραγούδια Κεμάλ και Περιμπανού (Noble Dame), ενώ με ελαφρές αλλαγές ερμηνεύει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και το Πού το πήγαν το παιδί.
   Το 1993 επανακυκλοφόρησε με νέους στίχους του Νίκου Γκάτσου στα Ελληνικά, σε ερμηνεία της Αλίκης Καγιαλόγλου, υπό τον τίτλο Αντικατοπτρισμοί. Στο δίσκο αυτό υπάρχουν στίχοι σε όλα τα τραγούδια, σε αντίθεση με το Reflections όπου δύο τραγούδια ήταν ορχηστρικά.
   Το 2005 κυκλοφόρησε μια διασκευή του άλμπουμ από το Πατρινό συγκρότημα Raining Pleasure, με τον τίτλο Reflections και τους αγγλικούς στίχους.

Τραγούδια από τον δίσκο έχουν κατά καιρούς διασκευάσει, είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς στίχους, πολλοί καλλιτέχνες όπως η Μαρία Φαραντούρη σε δύο δίσκους της (δίσκος Μαρία Φαραντούρη:Η ποίηση στο ελληνικό τραγούδι/Maria Farantouri:The proerty in hellenic music) και (δίσκος Η Μαρία Φαραντούρη Τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι),
η Δήμητρα Γαλάνη (δίσκος Χορός με τη Σκιά μου),
ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (δίσκος Εκτός Τόπου και Χρόνου),
η Τάνια Τσανακλίδου (δίσκος Το μαγικό κουτί), ,
ο Βασίλης Λέκκας (δίσκος Όρθιοι)
και ο Μάριος Φραγκούλης (δίσκος Φεγγάρι Ερωτευμένο).

New York Rock & Roll Ensemble

Ο Χατζιδάκις είχε πει για τον δίσκο:

Τα “Reflections” με την φόρτιση των Ελληνικών στίχων του Γκάτσου έγιναν σαν τα πολλά πρόσωπα μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας που θα μπορούσε να είναι κι ένας νέος άντρας μέσα στην επαναστατημένη ατμόσφαιρα αμφισβήτησης που χαρακτήριζε τη Νέα Υόρκη του '68. Έγιναν οι αντικατοπτρισμοί της πόλης και των νέων ανθρώπων της και απαιτούσαν πολυεδρική ερμηνεία γυναίκας με διαφορετικές φωνές, με αντιδράσεις, με όψεις σπασμένες μέσα σε κρύσταλλα. Η Αλίκη Καγιαλόγλου φανερώνεται άξια ερμηνεύτρια, παίζοντας και μεταπηδώντας από το ύφος της Γκρέτα Γκάρμπο στην πληθωρικότητα της Μανιάνι ή την τραγική έξαρση της Κατίνας Παξινού. Με την ερμηνεία της το έργο αποκαλύπτεται. Κι έτσι με την απόσταση του χρόνου και με την ωριμότητα της ερμηνείας φανερώθηκαν ξανά οι "Αντικατοπτρισμοί" στην Αθήνα του ’93.