Η φίλη μου η έμπνευση...

Να 'μαστε

Είμαι απ αυτούς που κάποτε πριν από καιρό είπα το ναι στην προσπάθεια δημιουργίας ενός blog που θα ήταν η έκφραση μας.
Και να που εδώ και καιρό περιμένουν μια λέξη, ένα γράμμα αλλά φευ...έμπνευση καμιά. Τι να γράψεις και γιατί?
 
Ζεις την ατέρμονη καθημερινότητα σου, μέρα της μαρμότας. Δουλειά, σπίτι, δουλειά, σπίτι. Μια έξοδο στο τόσο που ακόμα και κει θα βρεις φίλους (?), γνωστούς και ωωω τι έκπληξη θα σου λένε, και θα λες βεβαίως βεβαίως, για τα προβλήματα της δουλείας. Πρόσωπα γεμάτα απόγνωση, βλέμματα χαμένα στο πουθενά από ανθρώπους που θα πρεπε τα μάτια τους να πετάνε φωτιές.
 
Αναρωτιέσαι...ζωές χαμένες? Ζωές που απλά επιβιώνουν, ζωές που απλά περιμένουν το αύριο σαν μια ακόμα μέρα του χθες. 

Έμπνευση λοιπόν το θέμα μας. 

Λοιπόν ανέκαθεν φίλοι μου η έμπνευση, από αρχαιοτάτων χρόνων δηλαδή ήταν προνόμιο των λίγων. Αυτών που δεν έχουν να ανησυχούν για το αύριο, αυτών που το παιδί τους για παράδειγμα θα έχει να πάρει το κουλούρι στο σχολείο. Αυτών που το αμάξι τους θα έχει βενζίνη, και αυτών που το χειμώνα θα έχει πετρέλαιο το σπίτι τους. Κοινώς όταν η κοιλία είναι γεμάτη τότε κάλλιστα την κάνεις την αμπελοφιλοσοφία.
 

'Η για να μην είμαι και μηδενιστής η έμπνευση προνόμιο ακόμα αυτών των λίγων πια ρομαντικών που όλα τα παραπάνω τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ελευθερία του νου τους. Μακάρι να ήμουν, να είχα τα άντερα δηλ,  ένας απ αυτούς. Είναι οι άνθρωποι που συνήθως αλλάζουν τον κόσμο.
 
Αυτά σκέφτομαι... και έστω και έτσι επιγραμματικά σε ένα θέμα που σηκώνει πολλά λέω να το στείλω στο Φώτη το κείμενο τελικά. Άλλωστε XPRESSionistas είμαστε.
Βρέχει, βάζω καπέλο, σηκώνω γιακά. Ψιλοσκοτείνιασε ,ψιλοβρέχει, ψιλοκατάθλιψη. Όλα καλά... αύριο πάλι.